Brady się zgubił

Brady chyba się pogubił. Wcześniej wszystko było jasne.  Jasne zasady, jasne sumienie, jasne motywacje i jasne decyzje. Proste życie.

I tak jechało. Dekada za dekadą.

Brady miał silne poczucie sensu i celu.

Wstrząsy, pojawiające się na jego trajektorii były lekko zaburzające ale nie wytrącające. 

Zasady trzymały Bradego silnym uchwytem za wszarz 

i nie pozwalały na zmiany: kierunku, decyzji i zasad.

Tak się dało żyć, aż 

Brady się zorientował, 

któregoś jesiennego wieczora, 

że nikt nie woła.

Dobrze i źle, jakby, pomyślał Brady.

Dobrze, bo co komu do tego, jak nigdy nic nikomu do wcześniejszego. 

Brady pojął, że sam sobie sterem, żeglarzem, okrętem. Perłą i śmieciem.

Fajne życie czeka teraz Bradego, bo nic nikomu Brady nie jest winny niczego.

Jedyne, czego Brady jednak nadal pojąć nie może,

to, to, że...

światło zgasło

nie widzi kierunku jasno 

zasady się rozpadły

a sens odszedł w cień.

Kto teraz powie Brademu

dokąd iść dalej i w jakim celu.

Przyjacielu.