Tylko, że ja
naprawdę
nie mam
nic
do powiedzenia.
Zamilkły wnętrza kościołów, oczy świętych ukrytych w witrażach.
Słowa nauk lecą jak bezciężkie plewy.
Nie czynią nic,
żadnej zmiany.
Człowiek człowiekowi kolcem
belką w oku.
Naprawdę
pozostaje Jan
ten od Krzyża
bo ten to
zna
ciężkość i lekkość
bezsens i sens
i pisze,
że owszem,
Jest.
na postronku jestem przywiązana
oj dana dana dana
oj ledwom robotę wszystką zarzuciła
a tu się północ na cyferblacie zrobiła
i nie dość tygodnia całego na troski
jaki ten cinżki świat nieboski
nie dość że wołem człeku jesteś
to jesteś człekiem do tego jeszcze
i nie dość trudu twego dzień po dniu
to przecież trzeba czegoś prócz żłobu
oj dana dana dana
jaka jestem dzisiaj zarąbana
oj dajcie proszę do tego szczyptę sensu
oj cinżko tak człekowi samemu
oj w niebie pewnie do wieczerzy siadają
a ja tu sama w snach co tam dają
na postronku taka uwiązana
taka się czuję koszmarnie sama
Na świecie dużo mądrych jest
Mądrzejszych od całej głupszej reszty
Więc żyjemy w świecie pełnym głupców wokoło
z sobą, mądralą w oku cyklonu.
Jestem nielotem
niepoznańczykiem
Im dłużej żyję
tym lepiej mi
Chrobot jazgot jęk
każdy inny dźwięk
i harmonia
wytropione miejsce styku żyć i nieb
i moje miejsce
i mój czas
i dobrze jest
Witam was.
W czas.
W sam raz.
Doświadczyłam dziwnej rzeczy.
Wychodzi na to, że każda chwila życia może czemuś służyć. Każda. Normalnie, każda.
Tamta też.
Scena z przedwczoraj. Jadę do pracy. Nie wyspana. Zmęczona. Nerwy. Korek. Kilka bluzgów po drodze. Ten to, tamten tamto. Jak oni jeżdżą, palanty. Na Wróblewskiego wszyscy cisną. Trzy kierunki zlewają się w jeden. Jak zawsze skręcam na lewy. Wjeżdżam przed ciężarówkę. Chrobot. Huk. Siedzę w aucie w szoku. Ktoś podchodzi, pyta, jak się czuję. Dobrze, mówię. Ale, normalnie, nie wiem, co zaszło. Ano proste. Tir po lewej, ciągnął mnie z sobą, jakiejś z przodu stuknięte mazdą osobowe i jeszcze jeden z tyłu. Stoimy. Normalnie. Potężna stłuczka bez skutków w ludziach. Spoko więc. Dobrze jest.
Może za szybko żyłam. Może za mało się modliłam. Myślę, że wszystko możliwe i że mam kolejne życie.
I myślę, skąd jestem i dokąd idę. I jak kruche jest życie też widzę. Chwila i wieczność. Jasność lub ciemność.
Nie mam po co żyć, jak tylko by skminić sens i zostawić po sobie trochę dobra. Naprawić szkody, odtruć co można.
I w końcu uwierzyć, że Bóg może więcej niż ja i co mi trzeba do zbawienia, to da. Poza tym celem nie ma celu ni sensu.
Nie jestem stąd. Nie zakotwiczam się tu. Mam tyle, co muszę. I już.
A to ona, potłuczona.
Cóż.
