Teraz też, jakby nie w porę.
Niewiele mogę.
Być. Zdjąć czy nałożyć kapcie.
Podać herbatę.
Wrócić w swój względnie ułożony świat
i nie zapomnieć.
Bywało ciężko
bo życie zderza niezrozumienia
i czeka.
Teraz żałuję upływu czasu i w nim swojego 'mało'.
Zrodzić człowieka
Wychować na człowieka
to brzemię nie do pojęcia.
Jedyne co mogę
to tyle, że powiem
dziękuję
MAMO.
Teraz też, ciągle to samo, zgon.
Nie żyję a żyję.
Nie wiem, naprawdę, jak to możliwe.
Co się lampisz. Można.
Nie żyję a żyję i co. Żyję.
Oj, jak mnie kwa, wszystko inspiruje.
Najlepsze napuszone starwiszony.
Gwiazdy strącone z nieba,
zagniewane, obeznane
z pustą dłonią i sercem z kamienia.
A ja, prosty młot
taki nikt,
jak mam wywalone.
Boże na niebie
jak tęsknię do Ciebie.
Tylko mi wiary krztynę wlej
że to moje wołowanie ma sens.
Yes.
Plis.
