Kula kota.

Tego tak wprost nie widać, jak widać. Kula kota kryje się w zakamarkach i  pozornie traci kulistość. Nie daj się jednak oszukać. Stary, sprawdzony kot, który na pewno jest zakoconym człowiekiem, śpiąc na kolanach człowieka, kontempluje. To nie tak, że zdechnie i już. On nie zdechnie, nie zniknie i nie zgnije w ziemi. Nie po to, by tak skończyć, kontempluje kulistość w zakamarkach snu.

Popatrz na siebie. Kula kota to sytuacja naturalna. Kula człowieka to sytuacja nabyta. Niekorzystna. Chora. To jest bezlitosna prawda. Kot kotem, człowiek człowiekiem. Bo przecież, nie odwrotnie. Dlatego nie tłucz się po bezsensach nieumytych myśli, uczesz rozwichrzoną łysinę paraliżu woli i ...

Cholera, ogarnij się jakoś. Czas leci i sam z siebie nie czyni natury poddaną. Trzeba ją okiełznać konkretnym wysiłkiem albo... sczeznąć w bezsensie i tak wisieć, dożywotnio. Dyndająca kula bezsensu. Bez sensu i charakteru. Ten koleś ze zdjątka to całkiem inna historia. Dajcie mi słuchawki na spanie bo jak nie to jeszcze się wam dostanie.