Udało się większości wolne wyrwać. Pojechaliśmy więc w Izery tego cudnego, minionego, niestety, weekendu.
Miejscówa w Świeradowie Zdroju, nietanio, niedrogo, w sam raz, dla nas.
Podjechaliśmy w sobotę ku Nowemu Mestu pod Smrkem, by ruszyć na Smrk. Szło się w słońcu i w wietrze i nie trzeba niczego więcej, jeśli stworzono cię, byś szedł. Na wieży gwiździło z każdej strony choć widok każdemu zapierał dech.
Jak w górę nieco poza szlakiem szliśmy tak potem bardzo grzecznie wróciliśmy. W sumie, gdy próbuję sobie przypomnieć szczegóły to las z obu stron szlaku, źródełko, cisza i czego chcieć więcej człowieku.
W niedzielę było niedzielnie.
Golgota Izerska. Polecam.
Nie rozpisuję się wielce
tylko ci powiem jedno.
Jest taka jedna spośród czternastu stacja,
kiedy człowiek choć nie chce, zostaje sam na Sam.
Bierze belkę na siebie choć naprawdę nie chce.
Wtedy przymus staje się udziałem.
Znika świat, który się zawalił.
Nie jest łatwiej, nie jest jaśniej, więcej boli.
Jak bicz na plecach i jak cierń na czole.
Po co. Pytaj. Krzycz.
Albo milcz.
Czas jest łaską.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz