...będzie szczęście

Nie mam nic do powiedzenia. 

Tak było wczoraj. 

Dzisiaj podobnie. 

Życie się żyje.

I wstyd narzekać.

Tajemnica szczęścia tkwi całkiem nie tam, gdzie szukam. 

Wszystko, co znalazłam się obślizgło.

I zawiodło. 

Po prostu, wszystko.

Dziwne jest to, co mnie trzyma, nadaje pion po nocy i zmusza do ruchu. 

Prawda. Sens. Co to jest.

I czemu służy żałosne cierpienie niewinnych ofiar nieustannego okrucieństwa.

Czemu. Komu. W jakim celu. 

Co w zamian za nie. 

Czy to jest targ. 

A więc, nie mam dzisiaj nic do powiedzenia.

Zajmę się spaniem. 

Rano  wyprężę się w pion.

Znowu pogonię.

Zwyzywam Ołbin i korki na drodze.

Zdążę. 

Wrócę.

Chcę czy nie chcę,  co pocznę.

A może uległam powszechnej ułudzie.

Jest taki punkt na linii czasu,

za którym znieważnieje wszystko. 

I czy tam będzie szczęście.