Dosyć

W sumie, totalna kicha. Tyle. Wypał, przypał, niewypał. Dajcie mi coś. COŚ. Dosyć słów, tego bełkotu bez sensu. Na szczęście dzisiaj miałam co skminiač w pracy i po pracy. To było coś. 

Prawdopodobieństwo. Ludzie tego się boją jak złego albo  jak dobrego, nie rozpoznając różnicy. Jak ja rozumiem tę rozterkę. Tak czy inaczej, boję się i ja, bo weź tak o tych grach, że tu kość a tam karta a tam kula z urny wydarta. A ja nie zgadłam, która i po co i świat dalej się toczy, wbrew nerwowej konieczności  opisania wszystkich możliwości. Mam tak samo, jak wy. 

Dzień świra każdego dnia. Ot, tak. Co tam. Róbmy swoje. Każdy zapłaci za swój udział w złocie. I dobrze. Skupmy się na swojej wścieklicy.  Innym odpuśćmy.  Może zaczną, wbrew oczywistej niemożliwości, oddychać i zaskoczą nas odruchami dobroci. Nie? No, poczekajmy. Co szkodzi założyć, że jakiś sens tkwi również poza moją zgodą nań.

Za granią grań

Na grani ja

Pusto

Wiatr szydzi

czy wrócę tam

Góro lodowa

odziana w biele

smutno u ciebie

i smutno wszędzie

Może po nocy błądząc po snach

znajdę podpowiedź

by ruszyć za dnia.