Jesień. Dobrze ją znam. Mówią, że bywa piękna, polska i złota. Pewnie i bywa i pewnie zachwyca. Nie powiem, mnie też zachwyciła, w takim jednym ogrodzie, w mieście, które rani mi serce.

 

Co począć 

Wwiercić wzrok w złoto

Niech mieni się feerią barw

Niech kształty płyną z wiatrem

Niech niebo tną nagie konary

Niech smutek zarosi ludzi

I  tak trwa

A przecież

Łzy na policzkach to kwiaty

A rozświetlone ciała promienieją

Nie ma bólu ni lęku ni strachu

Jest wieczność

A w niej wytęskniona obecność