Siedzę sobie

I tak siedzę sobie w szpitalu w Evorze. Jest jak w szpitalu. Trochę nijak, trochę jak w Polsce. Ubezpieczyciele z Polski niechętni płacic ale czasem muszą, skoro się tym zajmują. Tak to z forsą jest. Łatwo podpisać umowę i skasować klienta, obiecując gruszki na dębie a całkiem, całkiem trudno wysupłać, jak jesteś w potrzebie. Wszędzie to samo. Zachorujesz, masz problem i ostro główkuj,  bo tak.

Ludzie tutaj naznaczeni kłem czasu. Schorowani, młodych nie widać. Podobnie na zewnątrz, w parkach, na ulicach. Starość jest widoczna a młodości nie widać. Dlaczego? Tak to jest, gdy nie rodzą się dzieci. Ogólnie, rzec można, że sporo tutaj, jak na miasto niezbyt duże, studentów. Jakieś 5-7 tysięcy. I to oni zdecydowanie ożywiają miasto ale przyjeżdżają tu zewsząd. Nie miejscowi. Naprawdę, rdzenne społeczeństwo jest po prostu stare i z czasem będzie gorzej bo dzieci dalej się nie rodzą. Smutne. Ale też, obserwując z ławki w poczekalni, mogę stwierdzić, że tych schorowanych ludzi, na wózkach i łóżkach,   traktuje się należycie. Z uwagą i dbałością chociaż dziwi mnie, że ewidentnie poważne przypadki kieruje się do ogólnej poczekalni. Ci ludzie, naprawdę chorzy, leżą obok tych,  którzy czekają na przyjęcie siedząc lub stojąc. W takim stanie u nas to raczej na salach.

I ostatnia myśl. Czas mija nieodwracalnie. Jednym się kończy  zdrowie, innym chęć walki z utrapieniem niesprawnego ciała. Jedni poddają sie sytuacji, inni walczą. Co przede mną? Szybka smierc w śnie czy długie umieranie? Każdemu  coś. Sztuka to tak żyć,  by umieć umrzeć. Czy co?